அது சிகரெட் பிடிக்கிறது!

உண்மையிலேயே ஒரு சமவெளி நாகரிகத்திற்கு உதாரணமாக வாய்க்காங்கரைத் தெருவை சொல்லலாம். ஒரு கால்வாயின் கரை ஓரத்தில் அமைந்திருக்கும் வீடுகள்.  உண்மையில் தோட்டங்கள் அதன் பின் வீடு. வீடுகளின் முன்புறம் தெரு. அந்த தெருவின் பெயரை மாற்ற ஒரு ஜெயின் முயற்சி செய்தபோது அதை இன அழிப்பு நடவடிக்கை போல புரிந்து கொண்டு வீறுகொண்டு எதிர்த்த இளைஞர்களை கொண்டது அந்த வாய்க்காங்கரைத் தெரு. ஆனால் அவர்கள் யாரென்று சத்தியமாக எனக்கு தெரியாது.

தெரு முழுக்க பிராமணக் குடும்பம் இல்லை. பலதரப்பட்ட வகுப்பினரும் இருந்தனர். கொஞ்சம் வசதிகள் அதிகமிருந்த பிராமணர்கள் இருந்தார்கள். வறுமைக் கோட்டுக்கு கீழ் வாழும் பிராமணர்களும் இருந்தார்கள். வறுமைக்கோட்டுக்கு கீழே ஜாதி என்ன வேண்டியிருக்கிறது ம... என்கிறீர்களா அவர்களிடம் சொல்லிப்பாருங்கள். எக்ஸ்ட்ரா ரெண்டு ம... என்ற திட்டு உங்களுக்குத்தான் சேர்த்து கிடைக்கும். மற்றபடி பட்டியலின வகுப்பை சேர்ந்த யாரும் அங்கே இருந்ததாக ஞாபகமில்லை. அதற்கு ஈசானித் தெரு என்ற ஒன்று இருந்ததாக ஞாபகம் அதைதாண்டி அதை பற்றி எனக்கு எதுவும் தெரியாது.

தெருவில் ஒருநாள் காலை வேளையில் வெள்ளை வெளேர் என்று இரண்டு பேர் நடந்து போய் கொண்டிருந்தனர். ஒருவர் ஆண். இன்றைக்கு கேட்டால் சட்டென்று வர்ணித்து விடுவேன் blonde ஆறடி உயரம். ஷார்ட்ஸ் அப்புறம் பேக்பேக் மாட்டியிருந்தார் என்று. கூடவந்த பெண்ணை இன்னும் நன்றாகவே வர்ணிப்பேன் ஆனால் அது இப்போது தேவையில்லை.

ஒரு இரண்டு வாரங்கள் இருந்திருப்பார்கள் எங்கள் தெருவில். அவர்கள் தங்கியிருந்த வீடு ஒரு பணக்கார பிராமணருடையது. அங்கே அவர்கள் வியாபார நிமித்தமாக வந்திருந்தார்கள். அந்த ஆண் அவ்வபோது தெருவில் சுதனுடன் shuttle விளையாடுவதை பார்த்திருக்கிறேன். அந்த பெண்ணை நான் வெளியே பார்த்ததே இல்லை.

என் அக்கா ட்யூஷன் எடுத்துக் கொண்டிருந்தார் நிறைய குழந்தைகளுக்கு. மதுவும் வந்து படித்துக் கொண்டிருந்தான். மதுவுடன் காயத்ரி என்ற பெண் படித்துக் கொண்டிருந்தாள். ரொம்பவும் வித்யாசமாக "இங்க வாவேன்" என்று விளிக்கும் பெண். அம்மா ரேவதி என்றும் அவர் அரசாங்க ஆஸ்பத்திரி செவிலி என்றும் ஞாபகம். எல்லோரும் மொட்டைமாடியில் ட்யூஷன் படித்துக் கொண்டிருந்தோம்.

திடிரென எங்களுக்குள் சலசலப்பு, நமுட்டு சிரிப்பு எல்லாம். நான் மதுவை என்ன என்பது போல் பார்க்க அந்த பக்கமாக கைகாட்டினார்கள். அங்கே இரண்டுவீட்டு மாடிகள் தாண்டி தெரிந்த மாடியில் அந்த வெள்ளைக்கார பெண் உள்ளாடைகள் மட்டுமே அணிந்து சிகரெட் பிடித்துக் கொண்டிருந்தாள். கையில் ஒரு புத்தகம்.  நாங்கள் எல்லாம் ஹஸ்கி வாய்ஸில் என்னடா அது ஜட்டியோட உக்காந்திருக்கு, அய்யே சிகரட்டு குடிக்குது பாரேன் என்று பேசிக்கொண்டோம். தன்னை யாரோ பார்க்கிறார்கள் என்ற எந்த உணர்வும் இன்றி படித்துக் கொண்டிருந்தது எங்களுக்கு ஆச்சரியமாகவும் அதிர்ச்சியாகவும் வேடிக்கை அசிங்கம் எல்லாமாகவும் இருந்தது. அவளை ஓரிடத்தில் கூட அது என்ற சொல்லைத்தாண்டி உயர்திணையில் குறிப்பிடவே இல்லை.

அன்றைக்கு முப்பது வயது மதிக்கத்தக்க அவளைவிட இருபத்திரெண்டு வயது சிறியவனான நான் கிணற்றடியில் ஜட்டியோடு குளிக்க வெட்கப்பட்டு பாத்ரூமை தேடி ஓடிக்கொண்டிருந்தேன். இப்போது எப்படி என சந்தேகம் வேண்டாம். அட்டாச்ட் பாத்ரூம் தான். பின்னாளில் அதாவது வேலைக்கு போக ஆரம்பித்த பிறகு பாண்டிச்சேரி ஆரோவில் பீச்சில் அந்த பெண் உடைக்கு டூ-பீஸ் என்று பெயர் என அறிந்து கொண்டேன். நிறைய வெளிநாட்டுப் பெண்களை அந்த உடையில் பார்த்தும் இருக்கிறேன். அதற்கு சில வருடங்களுக்கு முன்பே ஆங்கில படங்களிலும் தற்போதைய தமிழ் படங்களிலும் பார்க்கிறேன். இப்போது பெண்கள் புகைப்பதையும் குடிப்பதையும்  ரொம்ப சகஜமாக எதிர்கொள்கிறேன். பார்க்கும் கண்களிலும் ஏற்கும் சிந்தனையிலும் தான் மாற்றம் வேண்டுமேயன்றி எதிர்ப்பாலினத்தை தரக்குறைவாய் எண்ணுவதில் கூடாது என்கிற அறிவை அன்றைக்கு நான் வசித்த சமவெளி நாகரிகத்தில் அறிந்து கொள்ளவில்லை. தவிர அன்று அதை அறியும் வயதும் அல்ல. ஆனால் எனக்கே எனக்கென்று எப்போதும் ஒரு க்யூரியாசிட்டி உண்டு. அதுதான் அப்போதும் இப்போதும் அந்த பெண்ணிடம் நான் அறிந்து கொள்ள விரும்புவதை எழுத தூண்டுகிறது. அது அந்த டூ-பீஸ் வெள்ளைக்காரப் பெண் படித்துக் கொண்டிருந்த புத்தகத்தின் பெயர் என்னவாயிருக்கும்?